هوی متال زیرگونهای از موسیقی راک است که به عنوان یک سبک تعریفشدهی موسیقی در دههٔ ۱۹۷۰ پا به عرصه گذاشت.
این سبک ریشه در موسیقی گروههای هارد راکانگلیسی و آمریکایی دارد که در سالهای پایانی دههٔ ۶۰ و آغازین دههٔ ۷۰ میلادی با الهام از بلوز/راک و سایکدلیک راک و آمیزهای از صداهای حجیم، خشن (دیستورشن) و تقویت شدهی گیتار، تکنوازیهای طولانی گیتار الکتریک و ضربآهنگهای سنگین، «موسیقی هوی متال» را آفریدند. سازهای استفاده شده در این سبک عمدتا گیتار الکتریک، گیتار بیس و درامز هستند که در شاخههای مختلف سازهای دیگر همانند کیبورد، ویولن، ویولنسل و گیتار آکوستیک به این مجموعه اضافه میشوند.
پس از گذشت چند سال از تشکیل اولین گروهها در این سبک، متال نه تنها بهعنوان یک ژانر موسیقی، بلکه بهعنوان شیوهای جدید برای بیان عقیدههای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و مذهبی افراد که معمولاً ساختار اعتراضی داشت شناخته شد. گروههایی همچون لِد زپلین، بِلَک سَبَث، رونی جیمز دیو و بعدا جوداس پریست در شکلگیری و گسترش این شاخه موسیقی در اواخر دهه شصت و دهه هفتاد تأثیر زیادی داشتند.
اوج اقبال این گونهٔ موسیقی نزد مخاطبان در دهههای ۷۰ و ۸۰ میلادی بود و در این دوره شاخههای متعددی از هوی متال ایجاد شد که از بسیاری از آنها صرفاً تحت عنوان «متال» یاد میشود. هوی متال در سرتاسر دنیا طرفداران بسیاری دارد که اصطلاحا به آنها «متال هد» و «هدبنگر» میگویند.
بلک متال (به انگلیسی: Black metal) یکی از زیرشاخههای نهایی موسیقی هوی متال است. ضربآهنگ بالا، خواندن همراه با جیغهای گوشخراش، صداهای گیتار دیسترت شده و استفادهٔ زیاد از تکنیکهایی مانند ترمولوپیکینگ، دابل کیک درامینگ و ساختار غیر متعارف آهنگها از مشخصههای این سبک هستند.
در طول دهه ۸۰ میلادی برخی گروههای ترش متال نمونههای اولیه بلک متال را خلق کردند. این گروهها که اصطلاحا به آنها «موج اول» هم گفته میشود ونوم، بَثِری، هِلهَمِر و سلتیک فراست بودند. «موج دوم» که در اوائل دههٔ ۹۰ میلادی پدیدار شد عمدتا شامل گروههای نروژیمیهم، بورزوم، دارکثرون، ایمورتال و ایمپرر بود. در واقع این گروههای موج دوم بودند که بلک متال را به عنوان یک سبک مشخص و متمایز توسعه دادند و بهزودی بلک متال از اروپا به آمریکای شمالی راه یافت.
بلک متال همواره در تضاد با جریانهای روتین فرهنگی بودهاست، بهخصوص دو خصیصهٔ انسانگریزی و مسیح ستیزی که در میان بیشتر هنرمندان این سبک به چشم میخورد. برخی از هنرمندان بلک متال در بهآتش کشیدن کلیساها، قتل و برخی «جریانهای ملی/اجتماعیگرایانهٔ افراطی» نقش داشتهاند. غالب هنرمندان این سبک با پوشیدن لباسهای سیاه رنگ، استفاده از نقوش و سمبلهای مربوط به مرگ و گریمهای ترسناک، چهرهای شیطانی و تهدیدآمیز از خود ارائه میکنند.
به دلیل آنچه که شرحاش رفت و برخی دلایل دیگر، این گونهٔ موسیقی اغلب یک سبک «موسیقی زیرزمینی» به شمار میآید.
بلک متال در ایران
در طول سالهای ۲۰۰۰ به بعد در ایران نیز همچون سایر کشورهای خاورمیانه بندهایی تشکیل شدند که اغلب خصوصیات نیهیلیستی دارند با موسیقی دپرسیو، امبینت و مینیمال. از گروههای اولیه این سبک در ایران میتوان به ارس، اوینار، اکوه افریتز، سورگ اینکللس و نژند اشاره کرد که بعضی ازانها هنوز فعالیت میکنند.
نظرات شما عزیزان: